Gelezen door: Theo Schippers (104 boeken)

Citaat: "Ik verdiep me weer in de groenten. Hé, wat grappig, Hollandse Bintjes. Bintjes? Die staan toch juist bekend niet ecologisch te zijn. Chiquita bananen? Langzaam begint tot me door te dringen, dat ik het woord Ecomarché wel eens verkeerd opgevat zou kunnen hebben. Eco blijkt in Frankrijk ook de afkorting voor économique te zijn. Economiser is bezuinigen. Tja..."

Roos en haar partner Erik zijn nog geen 35, hebben een succesvolle carrière achter de rug en besluiten de stilte en rust en natuur op te zoeken en te gaan wonen op het Franse platteland. Dit moet kunnen als ze gaan rentenieren en leven van de moestuin en sober leven, back to basics. Dit is Roos' verslag van Hollanders in Frankrijk.

Herkenbaar
Ik ben Belg en hang tussen Frankrijk en Nederland in. Ik heb veel Franse vrienden op het platteland (en van de stad) en ook Nederlandse vrienden die daar huizen opknappen. Ik ken beide gemeenschappen. De herkenbaarheid van allebei is perfect terug te vinden in dit boek. Het is écht zoals Roos het beschrijft - en ook de Nederlanders zijn echt zoals zijzelf en Erik. De (te) grote 'assertiviteit' van sommige Hollanders, of hoe ze wel weten wat 'gezeliig' is, maar nog moeten leren wat 'bon-vivant' betekent.

Beperkte humor, lieve emoties
In het begin is de verwondering over de verschillende culturen erg grappig, en alle misverstanden omdat ze de taal niet goed kennen doen glimlachen. Maar na een poos stopt dit. Roos moet altijd uit hetzelfde vaatje tappen en de zinnetjes als 'In Nederland zou dit nooit kunnen! In Nederland dit, in Nederland dat...' Het zou kunnen mooi en leuk zijn, maar echt stijlvol is het niet gebracht en dus zit er geen glimlach meer in.
Dit wordt goedgemaakt door af en toe een traan om het ruige leven op het Franse platteland. Omwille van een honderdjarige vrouw, een poes of de manier waarop jagers met hun honden omgaan. Onze hond is er zelf eentje dat komt uit de bossen van Frankrijk, dus daar moest ik zelfs even huilen!

Tien jaar verkort naar twee jaar...
Om het mooi leesbaar te houden, heeft Roos de belevenissen van vele jaren in het boek samengebracht tot twee jaar. Dat is jammer. Jazeker, het is snel en leuk geschreven, maar Roos en haar partner gaan naar Frankrijk voor stilte en rust, en houden ook van natuur. Stilte en rust zijn niet te vinden in haar boek, ook geen beschouwingen, introspectie, hoe ze zich voelt.

Interessant voor wie gaat (ver)bouwen op het Franse platteland... en niet voor anderen
Het gaat allemaal over verbouwingswerken, administratie en gesprekken met buren. Daardoor is het boek best vermoeiend, en alleen aan te raden aan mensen die willen gaan (ver)bouwen of wonen op het Franse platteland, of een buitenverblijf kopen. Voor deze mensen is het boek echt interessant, want juist. De natuur komt af en toe aan bod, maar slechts zijdelings. Voor wat schoonheid is dit boek geen aanrader.

Yuppie-hippies
Roos is slechts vijfendertig. Zij en haar vriend hebben een succesvolle carrière achter de rug en gaan nu al rentenieren. Bovendien schrijft Roos boeken die bestsellers worden. Alles wat ze doen, verandert in goud.
Maar... ook wanneer ze in Frankrijk bezig zijn, lijkt Roos een yuppie te zijn gebleven. Ze vertelt nogal blij met zichzelf hoe ze alle werken doen. In plaats van een ontdekkend, verkennend leven met de natuur, en daarbij verbouwingen doen, lijkt haar leven meer op egotripperij, zichzelf waarmaken op het Franse platteland. Steeds komen zinnen terug die gestructureerd zijn als 'ik deed dit' 'ik deed dat'. Jaja. Ze deed van alles, ze is er blij om. Maar wat is leven? Waar ligt de schoonheid? Waarom zijn ze eigenlijk in Frakrijk?
Na lezing vond ik dat ze net zo goed in Nederland een bedrijf van opkopen, verbouwen en verkopen hadden kunnen beginnen.

Gierig!
'Zuinig' noemt ze zichzelf, maar ik vind het ongehoord dat als brandweermannen (vrijwilligers) langskomen voor een nieuwjaarsfooi, Roos woedend wordt hierom, en weinig geeft. Wanneer de postbode zijn fooi vraagt, is ze helemaal verontwaardigd: hij heeft loon! Ja, en jij Roos? Hoeveel staat er op je bankrekening, beste rentenierster? Medelijden met al die arme mensen om je heen heb je, maar met een warm hart een goede fooi geven is teveel gevraagd!

Wordt vervolgd...
Pas later heeft Roos ontdekt dat haar moeder aan Mbp lijdt. Het boek 'Valse salie' moet ik nog lezen. Waarschijnlijk is daar haar kans op introspectie gekomen. En dus ook haar kans op de verkenning van leven met de omgeving. Mogelijk heeft ze dat later gedaan. Ze heeft haar schrijverscarrière vaarwel gezegd en is uit de publieke sfeer verdwenen. Misschien is Roos nu eindelijk geen yuppie meer. Maar, dat weet ik natuurlijk niet.