Marita Schaukens op 5 juni 2016:Genoten heb ik van elk van de vele fictieve personages die door hun (korte) passage op die vreselijk lafwarme junidag met elkaar verbonden worden, vooral dan in de verzonnen dramatische climax, waarna het gepersonifieerde plein in zijn vuistje lacht. Voor een lezer die de omgeving kent, is het natuurlijk nog leuker. Net daarom zal niemand na dit boek nog op dezelfde "onverschillige" manier daar op dat plein op bus of tram kunnen wachten, maar net als Bogaert de minuten spenderen aan het observeren van de vele passanten, de obers, de trambestuurders ...