Gelezen door: els lens (45 boeken)

Citaat: "Halverwege haar sterfelijk bestaan zit Mary Rose MacKinnon aan haar gezellige keukentafel de mail te bekijken. Het is maandag. Haar tweejarige peuter is verwoed bezig om met een poppenwagen op de plint in te rijden, dus ze heeft wel een paar minuten. "Reageer op je 99 vriendschapsverzoeken!" Ze delete het bericht, rilt bij de zoveelste uitnodiging voor deelname aan een literair festival, kijkt vluchtig de online nieuwsbrief van de school van haar vijfjarige zoontje door en geeft zich op om met zijn klas mee te gaan naar het reptielenmuseum."

Dit boek heb ik gelezen omdat we het in de leesclub gingen bespreken. Ik zou het nooit zelf gekozen hebben. Het gaat over het moederschap en het is autobiografisch. De schrijfster (lesbisch) heeft bewust haar carrière een tijdje opzij gezet om voor de twee peuters van haar partner te zorgen. "MacDonald weet de frustratie van door het moederschap gefnuikte ambities goed te treffen in deze roman, die in al zijn huiselijkheid een frontale aanval doet op je zenuwgestel." (VPRO maart 2015) Wel, op MIJN zenuwgestel deed het alleszins een aanval. Hoe herkenbaar het ook is voor moeders, het is niet interessant om lezen. Jengelende peuters en een zeurende moeder. Een trauma: ouders die niet aanvaarden dat je lesbisch bent. Ik weet het, sommigen zien veel meer in het boek: metaforen, humor.. Ik geef toe dat ik het maar tot blz. 88 heb volgehouden. Zowel de inhoud als de stijl spraken me echt niet aan. Dit boek is een typisch geval van therapeutisch schrijven. Maar wat heb je daar als lezer aan?