Gelezen door: André Oyen (3553 boeken)

Citaat: "Geboren worden betekende te gelijk een doodvonnis in ontvangst nemen. Je kon het leven hooguit beschouwen als een kort verblijf in de ondermaatse dimensie van het afwachten."

Elisabeth Marain(1943 Brugge) startte in 1979 haar carrière met de roman Het tranenmeer waarvoor ze de Prijs voor het beste debuut kreeg. Deze debuutroman vormt met Een mond van zand (1981) en Uitgestelde thuiskomst een drieluik over een problematisch vrouwenleven. In 1988 kende ze haar grote doorbraak met Rosalie Niemand. In dit werk schetste ze op en heel integere maar tevens ontroerende manier het portret van een vrouw die ten onrechte een groot stuk van haar leven in de psychiatrie had doorgebracht. Rosalie Niemand was trouwens geen fictieve figuur. De dame bestond echt en kreeg mede dank zij het boek haar identiteit en haar vrijheid terug. In de wereld van de psychiatrie maakte het werk overigens heel wat discussie los. Het werk kon ook de man en de vrouw in de straat bekoren en werd daarom ook terecht bekroond met 'De Prijs van de Vlaamse lezer' 1989. Rosalie Niemand werd een begrip ook voor iemand die Elisabeth Marain niet direct kende.

Na dit grote hoogtepunt uit de Vlaamse literatuur werd het wat stiller rond haar wat niet betekende dat ze niet productief bleef. Ze schreef nog diverse romans jeugd- en kinderboeken en begon in 1994 een trilogie De cyclus der legenden over WO I waarin homoseksualiteit een bijzonder aandachtspunt is. Elisabeth Marain laat die WO I echter niet los. In haar jeugdboek Het geweer zitten we weer volop in die oorlog die vooral de Belgische bevolking bijzonder hard trof. Het geweer is een boeiend maar ook ontroerend jeugdboek waarin ook de thematiek van de kinderarbeid zit verweven. Het is zeker nodig om kinderen en ook volwassenen eraan te herinneren dat ook in ons land in 1914 nog minderjarige kinderen in de kolenmijnen moesten werken, zelfs in nachtploegen, om te overleven.

In haar nieuwe roman Het Is Stil Waar Het Niet Waait maken we kennis met twee tegenovergestelde families tegen de achtergrond van de Eerste Wereldoorlog. Enerzijds is er het liefdeloze, gewelddadige gezin waarin Gustave opgroeit en anderzijds is er het warme nest van Julia. Gustave en Julia worden hartstochtelijk verliefd en trouwen allen tegenstellingen ten spijt. Ze vormen een heel mooi koppel maar Gustave heeft nog een andere liefde: de zee. Hij kan zijn droom om zeeman te worden niet opgeven. Tegen de verlokkingen en de vrijheid van de zee is geen enkele andere passie opgewassen. Julia legt zich hierbij neer. Hun relatie met lange tussenpauzes houdt de hartstocht brandend, maar zorgt ook met regelmaat voor gezinsuitbreiding. De vrijzinnige Gustave wil condooms gebruiken de diepgelovige Julia is hier echter tegen. Het is mooi hoe een echtpaar waarin twee verschillende visies schuilen, zo in harmonie kunnen samenleven. Ze maken dan ook duidelijke afspraken Julie heeft haar geloof en Gustave de zee, al strijdt Gustave wel constant om een balans te vinden tussen zijn twee grote liefdes. Hij heeft de spanning, het gevaar en het avontuur van de zee anderzijds mist hij ook wel een stuk van het huwelijkse leven en de warmte van zijn gezin. Julie tracht met de hulp van haar familie, vooral die van haar zus, de huiselijke beslomeringen zo goed als mogelijk onder controle te houden. Op aandringen van Julie kan Gustave via examens een job bekomen in het loodswezen van Oostende. Voor Julie is dat een hele gelukkige periode want nu heeft ze haar geliefde Gustave langere periodes bij haar thuis en ook de kinderen leren hun vader beter kennen. Gustave mist echter de vrijheid van de zee en kan ook minder goed om met de drukte van en de verantwoorlijkheid over een levendig gezin. Maar door hun verknochtheid aan mekaar weten de echtlieden de scherpe kantjes te omzeilen. Wanneer de Tweede Wereldoorlog uitbreekt, mist het gezin de kans om de oversteek naar Engeland te maken. Gustave voelt zich dan ook gedwongen om voor de Duitse bezetter te werken om zijn gezin te onderhouden. Na de bevrijding wordt hij hiervoor afgestraft al raakt hij zijn burgerrechten niet kwijt. Maar een functie bij het loodswezen van de Belgische staat kan hij toch vergeten. Het oorlogsverleden achtervolgt en stigmatiseert hem. Uiteindelijk kiest hij voor een baan als kapitein bij een privérederij in de hoop dat de de zee en de lange reizen naar vreemde contreien hem zijn vroegere vrijheid en onschuld kunnen teruggeven.

Met Het Is Stil Waar Het Niet Waait heeft Elisabeth Marain andermaal bewezen dat ze het schrijverschap tot in de finesse beheerst. Het is een bijzonder knap en intelligent verhaal over leven en liefhebben in goede en minder goede tijden. De karakters van hoofd én nevenpersonages zijn goed geschetst en herkenbaar en weten de lezer dan ook van a tot z bij het verhaal te betrekken.