Gelezen door: André Oyen (3553 boeken)

Citaat: "Wie uit de hel vlucht, verwacht niet in het paradijs terecht te komen. In het beste geval hoopt hij op een zekere normaliteit. De jongeren uit de verhalen spoedden zich niet naar België omdat ze hoorden over landen van melk en honing. Sociale zekerheid is een begrip dat hen even exotisch in de oren klinkt als sneeuw of ijspret. ‘Je hebt gekozen voor een leven vol heimwee. Heimwee die nooit zal overgaan’, schrijft Michael De Cock in ‘Het is echt wel je dag’. Het is een zin die de kern raakt van wat het betekent om vluchteling te zijn. "

Reeds vijf jaar geleden ontstond het idee om een boek met Vluchtelingenverhalen in een literair sausje te maken, niet vanuit een journalistiek oogpunt maar wel vanuit een biografisch kijk. En vandaag nu het boek wordt uitgebracht komt het terecht in een storm van polemiek en onverdraagzaamheid, die gelukkig wordt bestreden door wasems van medeleven en menselijkheid. Maar liefst zes auteurs werkten mee aan dit boek. Rodaan Al Galidi, Rachidi Lamrabet, Bart Demyttenaere, Pat Van Beirs, Do van Ranst en Michael De Cock gingen elk op zoek naar een jonge vluchteling, die Svetlana, Teliwel, Nozizwe, Zaki, Abdulkarim en Mohammed heten. Ze komen van ’t Zuiden; van Zimbabwe, Afghanistan en Somalië, maar evengoed van Rusland. Ze ontvluchtten hun thuisland voor oorlog, vervolging en geweld, en willen een nieuw leven in België.

De auteurs zaten zoveel uren samen met de jongeren dat het dagen werden. Dagen waarop ze elkaar leerden kennen en gingen vertrouwen, waardoor de muur die de jongeren rond hun verleden hadden gebouwd steen voor steen kon worden afgebroken. De woorden werden door de schrijvers gewikt en gewogen en door hun vakmanschap onstonden er professionele en mooie verhalen die echter de fundamenten van oneindig veel verdriet en lijden in zich meedragen.

In deze korte verhalen tonen Rodaan Al Galidi, Rachida Lamrabet, Bart Demyttenaere, Pat Van Beirs, Do Van Ranst en Michael De Cock hun groot talent want zij slagen er allen in om in hun filmische verhalen hun gesprekspartner een eigen stem en een eigen gezicht te geven. Jonge vluchtelingen worden zo weinig aan het woord gelaten. Aan hen wordt zelden iets gevraagd, ook hebben ze zoveel te vertellen zoals ook Catherine Vuylsteke dat al heel gedreven bewees in het prachtige 'vroeger is een ander land'.

Els Keytsman, directeur Vluchtelingenwerk Vlaanderen schrijft in het Voorwoord:' Dit boekje kan een houvast zijn, of beter: een bril om naar hen te kijken als mensen die net als wij gewoon gelukkig willen zijn.' Ik hoop het met haar, het is in elk geval een welkom tegengif voor de bagger op internetfora.