Wat alleen wij horen

Gelezen door: Peter Geiregat (479 boeken)

ik lees heel goede recensies, maar eigenlijk vind ik dit boek een gemiste kans. Het Atlasgebouw had echt kunnen fungeren als een personage. De personages die hoofdstuk per hoofdstuk aan het woord komen, blijven voor een stuk in de startblokken staan. Er zijn heel wat losse draadjes (Erin en Lou, Anton en zijn geheimzinnige vriendin, Melanie, Claus). De figuur van George is het best uitgewerkt. Misschien had de auteur de 'andere flatbewoners' moeten achterwege laten en zich toespitsen op de eerder vermelde namen. Het remt ook het verhaal af. Wat zo goed werkte bij 'Vele hemels boven de zevende', komt hier moeilijk tot een eenheid.

Is dit dan een slecht boek: zeker niet. De beeldspraak en vergelijkingen die Saskia de Coster uit haar pen schudt, zijn dikwijls heel spits en origineel. Vooral in de hoofdstukken van Anton en Claus komen tot hun recht. De fantasie van de kleine Claus die met mevrouw Egel praat is goed gevonden. Anton en zijn mysterieuze vriendin voor wie hij zijn gebruikelijke leventje opgeeft, ook dit hoofdstuk baadt in een aparte atmosfeer. De cassettebandjes van George zijn een verhaal in het verhaal, een kapstok. Daaraan hangen anekdotes die het verhaal wat stremmen.

Oordeel zelf of ik te streng geweest ben, want er zit heel wat (maatschappij)kritiek in dit boek vervlochten. Soms maar een enkel zinnetje, soms wat uitgebreider. Conclusie: ik denk dat er aan dit boek hard gewerkt is en dat het allemaal niet van harte gegaan is. Misschien is dat harde werk nog een beetje voelbaar bij het lezen.

 | Reacties (2)Delen |
2 reacties:
Marita Schaukens op 8 augustus 2016:
De laatste roman van De Coster heeft me ook niet overtuigd. Veel lijkt me te geforceerd, te doorwrocht: de opgezette structuur, de beschouwingen tussendoor, de korte schetsen van de andere appartementsbewoners en vooral de schrijfstijl (te gezochte "literaire" beeldspraak, veel vergelijkingen, die de lezer zo hard opvallen dat die de lectuur afremmen).
Mia op 27 juli 2016:
Wat alleen wij horen blaast je misschien niet zo omver als Dertig dagen, maar het houdt je toch bezig, ook als het uit is.

We volgen vooral George en Abigail, Melanie en Claus, Anton en Erin. De dementerende George met zijn tapes die zijn geheugen vasthouden (liet me denken aan Krapp"s laatste band van Beckett. De sterke, liefhebbende Abigail, die misschien tweede keus was, maar door de kracht van verhalen de echte wereld blijft horen. De overgeprikkelde Melanie die ooit een heidens altaar was (Claus!)en haar zoontje Claus die de wereld nog vol fantasie bekijkt,...

Anders dan bij Beckett en Verbeke is het verhaal niet compleet negatief: Anton gaat op wereldreis, Erin vindt haar grote liefde, Claus kan nog de hele wereld aan, Melanie begint met frisse moed en George en Abigail vonden mekaar opnieuw omdat ze het leven horen onder de dagelijkse geluiden

Gelezen door: Noël Gybels (582 boeken)

Een groot flatgebouw herbergt een kleine wereld, waarin diverse personages alleen of samen een leven opbouwen. Een aantal van die figuren komen afwisselend aan bod met hun eigenaardigheden, verlangens en plannen. De nakende afbraak van hun verblijf verhevigt de menselijke gedragingen en leidt tot diverse beslissingen. Scherpzinnige stijl en rijk taalgebruik, maar het verhaal zelf sprak me maar matig aan. Een boek om langzaam genietend te verwerken en eventueel te herlezen, want je ontdekt op elke bladzijde wel iets dat het onthouden waard is.

 | Reacties (0)Delen |
0 reacties:

Locatie: België