Het hoofdpersonage, Jörgen Hofmeester, tracht zich staande te houden in het leven. Dit alleen al is een weinig evidente opdracht gezien de vele klappen die deze (te?) brave man de voorbije jaren te incasseren kreeg. Zijn jongste dochter, Tirza, is steeds zijn oogappel geweest en Hofmeester tracht haar almaar meer te kneden tot de incarnatie van zijn eigen hoop. Die hoop blijkt levensnoodzakelijk: als zij mislukt, is hij mislukt.
Wanneer hij bij zijn enige echte lieveling symptomen waarneemt die niet stroken met zijn persoonlijke visie van hoe haar (en dus zijn) leven behoort te zijn, meent hij aan symptoombestrijding te moeten doen.... Tot welke desastreuze gevolgen een dergelijke instelling kan leiden, komt pas op het einde van de roman aan het licht. Het boek verwerft daardoor - naast de literaire - eveneens een politiek actuele status.
Tirza is zonder twijfel een grootse Grunberg. De verrassende ontknoping en de geperfectioneerde stijl zijn maar enkele van de redenen waarom ik dit boek zo vroeg na publicatie al durf te beschouwen als een ontegensprekelijk hoogtepunt uit zijn oeuvre.
11 reacties:Cindyyy__ op 15 april 2010:Verschrikkelijk, geniaal.
Tirza is echter niet zo absoluut zwart als sommigen beweren. Je wordt er beslist niet vrolijk van maar het draagt veel meer in zich dan enkel slechte aspecten van het mens-zijn.
En: het is een boek dat je bij blijft, tot lang na je de laatste pagina hebt omgeslagen.
Ann De Wachter op 4 november 2009:
Dit is een hard boek. En het komt hard aan. Ik heb er dagenlang mee in mijn hoofd gezeten, zelfs al was het al volledig uitgelezen. Zo zwart, zo zonder hoop, zo zonder humor.
Peter Geiregat op 28 juni 2009:De eerdere reacties vatten vrij goed samen wat dit boek bij me losmaakt. Hoe kan je als vader, echtgenoot zo'n softie zijn? Zo losgeslagen van de werkelijkheid? Jörgen Hofmeester bestaat hopelijk niet echt. Het vraagt waarschijnlijk moed en zelfopoffering van de schrijver om dit personage neer te zetten. Het vergt heel wat onderdrukking van gevoelens om de levensloop van Hofmeester mee te volgen. Er dwarrelt een mengeling van meewarigheid, en irritatie over Jörgen Hofmeester. Je wil die man telkens het tegenovergestelde laten doen van hetgeen hij doet. Of ligt dat aan mij? Toch blijf ik lezen en lezen. Ik ben ontgoocheld over het einde. Dat wil ik eerlijk toegeven. Er is een 'truukje' toegepast om de lezer op het verkeerde been te zetten. Ik kan dat maar matig appreciëren. Ik ben vertrouwd met het werk van Grunberg. Dit is volgens mij inhoudelijk niet zijn beste boek. De schrijfstijl van Grunberg prijzen, is zoiets als een open deur intrappen.
En ja... Hofmeester drinkt het hele boek door significante hoeveelheden alcohol.
leesbeest op 18 mei 2009:Tirza nu pas gelezen en het is in elk geval een boek waar enorm veel over en van te zeggen valt.
De vader is natuurlijk een totaal waanzinnig persoon. Een foute manier van opvoeden is maar één van de dingen die er voor zorgen dat het helemaal mis loopt met de man. In zowat alles faalt hij. Zijn relatie met zijn vrouw, met zijn oudste dochter, zijn jongste dochter, zijn baan. Alles wat hij onder controle heeft of denkt te hebben loopt faliekant af.
De taal en stijl die Grunberg hier laat zien is bij momenten geniaal. Zinnen waar bijwijle in een paar woorden alles wordt gezegd. Doordenkertjes ook.
Hoe komt een mens er toe om totaal de controle te verliezen over zichzelf?
Tirza lezen is een deel van het antwoord.
Sarah.Zinnid op 31 augustus 2008:
Een boek dat je niet meer loslaat. Het kruipt in je kleren, je voelt je er niet goed bij, wat een bizar hoofdpersonage... maar je leest en leest en leest... met veel spijt was het uit. Een mijlpaal in de Nederlandse literatuur. Ronduit schitterend!!
Liliane Melis op 21 september 2007:Ik was aangenaam verrast door dit boek. Ronduit een meesterwerk, naar mijn bescheiden mening.
Norbert De Meyer op 8 april 2007:Een Amerikaans aandoende levensstijl van de personages, een over-de-top bezorgde (gekke?) vader, op het irritante af, én een apocalyptisch einde halen enigszins de geloofwaardigheid van het verhaal onderuit. Maar de auteur is er toch in geslaagd de verschrikkelijke werkelijkheid van het alledaagse bloot te leggen in snedige dialogen, waarbij het leven een grap of een illusie blijkt te zijn. Daar was het hem alvast om te doen. Beklijvend.
Dennis P. op 13 maart 2007:Tirza, een prachtig epos over een man die eindelijk liefde krijgt, zij het van zijn dochter, en ontstelt is als deze liefde gedeeld moet worden met Mohammed Atta, of een incarnaat ervan.
Tirza, een mijlpaal in de Nederlandse letterkunde.
Björn Pollentier op 29 januari 2007:Schitterend portret van een gestoorde man en zijn familie. Ongewoon bizar aangrijpend verhaal!
Frederick De Lange op 3 december 2006:
Tirza, een boek over controle en het afschaffen van liefde. Jörgen, een man die de liefde wilde afschaffen toen hij nog jong was, heeft kinderen en een echtgenote.
Dat zijn meestal gelukzaligmakende dingen, voor Hofmeester zijn het beslommeringen, in Tirza's geval een perfecte beslommering.
Geert De Busschere op 15 oktober 2006:Tirza is een uitermate beklemmend boek. Dat komt omdat het geschreven is uit het oogpunt van het hoofdpersonage, de heer Hofmeester, die totally fucked up im Kopf is. Insane in the membrane. Total loss vanboven. Dat hij extreem veel zuipt komt z’n leven ook niet ten goede. Eigenlijk is Hofmeester een loser eerste klas, een beetje zoals de meesten onder ons.
Wat hem echter uit de band doet springen is zijn neiging alles en iedereen te willen controleren. De dwangmatigheid om z’n wereld te ordenen, bijna zelfs tot stilstand te dwingen, vertaalt zich in een kookobsessie en andere rare trekjes die niet altijd even onschuldig zijn. Vooral niet wanneer de grote, boze buitenwereld hem zijn geliefde dochter Tirza tracht te ontfutselen. Het einde is verrassend maar, wat mij betreft, niet echt geslaagd. Ik had Hofmeester graag zien sterven. Maar wie ben ik? Inderdaad: GDB, verstokt lezer. Tot uw dienst.