Gelezen door: Marita Schaukens (140 boeken)

Citaat: "Had het echt zin om nog eens in die taaie, stroperige brij te duiken? Al lezend kreeg Daragane weer hetzelfde gevoel als de vorige avond, toen hij ook al had geprobeerd die bladzijden te ontcijferen: je hoort bepaalde zinnen in een soort sluimertoestand, maar de paar woorden die je je de volgende ochtend herinnert hebben geen enkele betekenis. Dat alles gelardeerd met exacte adressen: 15 rue de l'Hermitage, 12 rue Nicholas-Chuquet, 46 rue Notre-Dame-de-Lorette, vermoedelijk als aanknopingspunten en houvast in al dat drijfzand."

Daragane krijgt op een dag telefoon van een zekere Gilles Ottolini die zijn adresboekje, waarop hij zijn naam, adres en telefoonnummer had geschreven en dat hij kwijtraakte in Lyon op reis naar het zuiden, terugvond. De ontmoeting met die man en zijn vriendin in een café, die blijkbaar een dossier samenstelt dat de naam Guy Torstel(die eveneens in het boekje van Daragane staat) en ook een vergrote foto van een kind bevat, is het begin van een lang weggeduwde herinnering aan het verleden van Jean Daragane als jongen. De zoektocht door Parijs en zijn herinneringen is lang en niet altijd gewild, want hij heeft dat verleden van zich afgeschermd. In de laatste 50 bladzijden voert Modiano de spanning naar de kern van dat verleden op om de lezer op de laatste pagina onthutst achter te laten. Samen met Modiano's personages die de herinneringen oproepen, herstelt de lezer de losgeraakte draden van het rag om in de kern te eindigen. Daarnaast leidt elk spinnenweb met een draad naar een ander rag, want bepaalde verhaalelementen duiken op in verschillende romans van de auteur. Modiano heeft zo een oeuvre geschreven, harmonieus, dat nog - hoop ik - niet beëindigd is. Grootse literatuur.

Gelezen door: Katja Feremans (74 boeken)

Citaat: "Hij had dat boek uitsluitend geschreven in de hoop dat ze hem een teken van leven zou geven. Een boek schrijven was voor hem ook een manier om lichtsignalen of morseseinen uit te zenden, gericht aan bepaalde mensen van wie hij niet wist wat er van hen was geworden. "

De vrouw die Jean Daragane als twintiger met zijn romandebuut De duisternis van de zomer had willen opsporen, was Annie Astrand. Een jaar of vijftien eerder, begin jaren vijftig, woonde hij een tijdje bij haar in een huis buiten Parijs, zogenaamd omdat zijn moeder vond dat hij frisse lucht nodig had. Nadat Annie met hem naar de Franse Rivièra trok om vandaaruit naar Italië te gaan/vluchten(?), verdween zij daar plots uit zijn leven.

Intussen zijn we vijftig jaar later en wordt dit verdrongen verleden van de schrijver onverwachts weer opgerakeld. De aanleiding: een verloren adresboek dat hem wordt terugbezorgd door een opdringerige man, die er heeft in zitten neuzen en graag meer zou weten over ene Guy Torstel die erin voorkomt.

De vragen stapelen zich op. Wie is de man die het adresboek van de schrijver in het stationsbuffet van Lyon vond? Welke rol speelt diens metgezellin? Wat is er destijds in de jaren vijftig eigenlijk precies gebeurd? Wie is Annie Astrand echt? En hoe moeten Guy Torstel en de andere personen uit Annies toenmalige entourage worden geplaatst?

Voor een eenduidige opheldering van mysteries moet je niet bij de Franse Nobelprijswinnaar Modiano (°1945) zijn. Zijn gebalde romans vol vaart en detective-elementen gaan in wezen over iets diepers onder de oppervlakte van de feiten waar de plot op het eerste gezicht om draait. In dit geval is dat de angst om achtergelaten te worden die Jean Daragane al achtervolgt sinds zijn kindertijd. Die angst kristalliseert zich in een meermaals terugkerend beeld: de op grind knarsende banden van een wegrijdende auto gevolgd door het besef dat er niemand meer in huis is.