De huisgenoten

Gelezen door: Rudy Blom (14 boeken)

Citaat: "Water klotste, hielen wreven over de bodem van het bad toen mevrouw Barber erin stapte, gevolgd door heftig geplons op het moment waarop ze zich liet zakken. Daarna heerste er stilte, die zo nu en dan werd onderbroken door het galmende plik! van een druppel uit de kraan."

Je kijkt telkens uit wanneer er een nieuw boek verschijnt van meesterverteller Sarah Waters. Je wordt zo in het boek gezogen dat het je niet meer loslaat. Hoewel het boek tamelijk lijvig is (559 blz) heb ik het in een paar dagen uitgelezen. Je voelt je als het ware een voyeur die meeleeft met de verschillende situaties. De auteur schetst een prachtig beeld van Londen na de eerste wereldoorlog. De armoede, het verlies van dierbaren en de houvast die men vindt bij dat beetje geluk dat je overkomt wanneer de twee hoofdpersonages de liefde voor mekaar vinden. Maar hun prille geluk wordt verstoord en zal voor hen beiden een gewetenskwestie worden.

Lees dit boek! Je zult er geen spijt van hebben!

Gelezen door: Marita Schaukens (140 boeken)

Citaat: "De Barbers hadden gezegd dat ze om een uur of drie zouden komen. Het was alsof je klaarstond om op reis te gaan, dacht Frances. Zij en haar moeder hadden zich niet kunnen ontspannen, hadden de hele ochtend op de klok gekeken."

Zo begint De huisgenoten, de nieuwe driedelige, chronologisch opgebouwde roman van Sarah Waters. Zoals in het andere werk van deze Britse schrijfster is de periode waarin het verhaal gesitueerd wordt boeiend: de jaren kort na WO I, die Grote Oorlog die vele vooroorlogse "zekerheden" overhoophaalde.

De kleinere wereld van Frances en Lilian Barber en hun familieleden wordt evenzeer op zijn kop gezet. Die speelt zich binnenskamers af, in het huis van de Wrays, die zich door de dood en de schulden van de vader Wray genoodzaakt zien de bovenverdieping te verhuren. Waters benut werkelijk elke kamer, overloop, hall, keuken en bijkeuken, tuin ... om de toenadering tussen de twee vrouwen en het drama dat hen van elkaar verwijdert, te vertellen. Dan wint ook de wijdere omgeving aan belang.

Ik houd van schrijvers die hun roman construeren, waarin niets aan het toeval wordt overgelaten. Net als de keuze voor de periode in het begin van de 20ste eeuw en het huis op Champion Hill in de buurt van Londen, is ook het personeel vertelperspectief niet toevallig: als lezer weet je alleen wat er in Frances omgaat. Al die technische keuzes staan een meeslepend en magistraal verteld verhaal niet in de weg, integendeel. Waters weet hoe ze de lezers in de plot kan onderdompelen, hen zelfs vanaf de eerste zin op een spannende leesreis kan meenemen waarbij ze niet 'op de klok' zullen kijken.