De Thibaults

Gelezen door: els lens (45 boeken)

Citaat: ""Jawel, jawel," hield de priester goedmoedig vol. "Ik heb u aan het werk gezien. U hebt altijd uw best gedaan te streven naar iets hogers dan aardse goederen. U hebt gestreden tegen armoede, tegen moreel verval, uit naastenliefde. Een leven als het uwe, mijn beste, is dat van een rechtschapen mens. De dood hoeft u geen angst in te boezemen." "Nee!" herhaalde de zieke dof. En toen de abbé probeerde zijn hand weer te grijpen, maakte hij zich driftig los. Deze woorden raakten een gevoelige plek. Nee, hij had zich niet boven aardse goederen verheven! Daarin had hij iedereen misleid. Ook de abbé. En zichzelf, bijna altijd. In feite had hij alles gedaan om aanzien te verwerven. Hij had alleen maar lage gevoelens gehad - die hij had verborgen. Egoïsme, ijdelheid! Dorst naar rijkdom en macht. Het etaleren van liefdadigheid, om geëerd te worden, een rol te spelen. Onzuiverheid, valse schijn, leugen - leugen...! Wat had hij graag alles willen uitwissen, helemaal opnieuw beginnen! O, wat schaamde hij zich over zijn leven als 'rechtschapen' mens! Eindelijk zag hij het, zoals het geweest was. Te laat. De dag des oordeels was gekomen."

Doodgaan. Mensen, mensen, er wordt wat af gestorven in de literatuur. Vaak vallen de personages stomweg dood. Sommigen stamelen nog een laatste woord (liefst onverstaanbaar, want wat moet je daarmee, met een laatste woord?). Een enkeling slaapt vredig in, al dan niet gesterkt door zijn geloof en omringd door "zijn naasten". Maar het sterven van mijnheer Thibault...! Oh, hemel, dat vindt nergens zijn gelijke. De alles ziende verteller brengt verslag uit, registreert: de twijfels, het verzet, de wanhoop, de berusting. Maar ook het lichamelijke EINDE. Het verschrikkelijke lijden van dat hoopje mens, verkrampt van pijn, als zelfs de morfine niet meer helpt, tot zelfs de stank in de ziekenkamer. Dit in schril contrast met de hoogdravende woorden van zij die in een hiernamaals geloven. Maar voordat het zover is, lezen we in dit dikke boek de lotgevallen en overpeinzingen van de 2 zoons van Oscar Thibault. De oudste, Antoine, is dokter. (Een goede gelegenheid voor de schrijver om het vraagstuk over euthanasie uit te spitten. Toen al, in het Frankrijk van voor de eerste wereldoorlog!) De jongste zoon is de rebel. Hij kan onmogelijk aarden in het streng katholieke bourgeois-milieu van zijn vader. Dat geeft dus enorme botsingen tussen vader en zoon. Dankzij de uitmuntende vertelstijl, ga je als lezer helemaal mee in het verhaal. Wat een boek! TRAAG lezen en genieten. (862 blzn.) Het is nu wachten op de heruitgave van deel 2 (in 2015). Eén minpunt: Het nawoord is blijkbaar geschreven voor de beide delen samen. Want er wordt iets in verklapt dat ik helemaal nog niet wilde weten.