Gelezen door: Gerrit Janssens (55 boeken)
Citaat: "Stel je voor dat pap was geplet door zo'n bakbeest op de M5 en dat de politie alleen het nummer van zijn kantoor maar had omdat alle identiteitsbewijzen in rook waren opgegaan?"
Dertien is David Mitchells vierde boek. Ik leerde hem kennen door zijn tweede, DroomNummerNegen, en was meteen verkocht. Hier is een nieuwe stem aan het woord. Hij experimenteert zonder zich te verstoppen achter ironie, hij rijgt moeiteloos verschillende verhalen aan elkaar zonder de draad te verliezen.
Dertien is het bewijs dat hij ook iets anders kan. Een meer klassiek, half autobiografisch verhaal. Aan het woord is de dertienjarige Jason Taylor. Door zijn ogen beleef je een jaar uit zijn leven in het Engelse dorpje Black Swan Green, in 1982. Jason loopt verloren: hij blijkt een spraakgebrek te hebben, hoort niet echt bij de populairste jongens op school, zijn ouders maken vaak ruzie... Onder een pseudoniem schrijft hij gedichten in het gemeenteblad. Beetje bij beetje ontdekt Jason dat hij auteur is, en wil zijn.
Wat me aansprak was de stem van Jason. Mitchells taal ís die jongen. Hier is écht een dertienjarige aan het woord die de volwassen wereld probeert te begrijpen en ontdekt dat hij met taal zijn wereld kan bezweren. Je ziet en voelt Jason groeien in de manier waarop hij zijn belevenissen verwoordt.
Dertien is een portet van een kunstenaar als jongeman, maar zonder clichés: gevoelig, origineel, grappig, ontroerend én perfect leesbaar. Eén van de beste boeken die ik de laatste jaren las.
|
Reacties (3)Delen
|
3 reacties:Tom Dinneweth op 6 april 2009:
Prachtig.
Een erg realistisch verhaal dat -voor mij- pijnlijk herkenbaar is, en dat iedereen moet lezen. Loop naar de bib en lees het, je zal niet ontgoocheld zijn
susanne op 24 maart 2009:
Als iemand dit boek helemaal heeft gelezen en een verslag er over heeft gemaakt kan die gene mischien contact met mij nemen?
Christel Demeulemeester op 23 maart 2007:
Ik heb dit gelezen in het Engels, omdat ik mij heel erg erger aan de Hollandse vertalingen waar Vlamingen het slachtoffer van zijn.
Heel grappig hoe Jason zich uit de slag weet te trekken door synoniemen te zoeken voor die woorden waarbij hij stottert (Tonic moeten bestellen omdat je stottert bij Pepsi of was het omgekeerd?) Ook een mooie evocatie van de hardheid van pesten op school, hoe Jasons familie langzaamaan verbrokkelt en uiteenvalt, de sfeer van de jaren '80, de kwajongensstreken en de mysterieuze Brugse dame, die met een Frans accent Engels spreekt...