Gelezen door: André Oyen (3553 boeken)

Citaat: "Juffrouw, had hij gezegd, hij herinnerde zich haar naam al niet meer, juffrouw, hoofsheid is iets heel anders dan u schetst, het is geen verheven eredienst, het is uitgestelde seks. Deze keer had hij haar niet bekeken toen ze bloosde."

Marcel Möring werd geboren in Enschede en bezocht daar de Montessorischool. Eind jaren zestig verhuisde zijn familie naar Assen. Hij studeerde twee jaar MO-Nederlands, maar brak deze studie af, omdat hij zich toe wilde leggen op het schrijven. Hij had allerlei baantjes, onder meer als redacteur Theater en Beeldende Kunst bij de Drents-Groningse Persbladen. Mörings boeken zijn in vertaling verschenen in meer dan vijftien landen.

Voor het korte verhaal East Bergholt, vertaald door Stacey Knecht en gepubliceerd in 'The Paris Review' ontving hij als eerste niet-Engelstalige schrijver de Aga Khan Prize. Möring schreef East Bergholt toen hij als achttienjarige een verhaal verzon om zijn eerste vriendinnetje duidelijk te maken dat hij vindt dat zij afstandelijk en terughoudend is en hij dat liever anders wil. Het verhaal ging verloren maar van wat nog restte in het geheugen reconstrueerde de auteur het huidige East Bergholt. Hoofdpersonage in het verhaal is een wetenschapper die geïnteresseerd is in de bronteksten van de Utrechtse doopgelofte, een van originele Oudengelse tekst, gebaseerd op een Latijns sacramentarium. Zijn fascinatie is, anders dan zijn collega’s, niet de betekenis van een oude tekst voor de archeologie van de taal. Hem gaat het om de poëzie, het fragmentarische van gevonden vellen, de onvolledige, vaak eenvoudige taal. Naar die brontekst gaat hij op zoek, waarbij hij zich laat vergezellen door een lange, langbenige, langkrulharige studente theologie - ze heet Margaretha Theodora Maria van Groningen, roepnaam: Gretha. Haar belangstelling gaat uit naar hoofse aspecten in de middeleeuwse theologie. Op weg naar York - het vermoeden bestaat dat zich daar een origineel van de door hem gezochte tekst bevindt - stranden ze in East Bergholt. Dat ze zich nu in Essex bevinden, in plaats van in Northumberland, is zijn schuld. Schuld in dit geval in de letterlijke zin. Willens en wetens heeft hij de boot naar Harwich geboekt. Maar zoals zij pas op de kaart ontdekte hoe ver het rijden was naar York, ontdekte hij pas in East Bergholt dat het doel van zijn list (de plaats zien waar Constable heeft geschilderd) een diepere wens verhulde. De wetenschapper en zijn assistente verkeren in elkaars gezelschap, maar dichter tot elkaar komen zit er niet in. Er is bewondering en hunkering, erotische fantasie maar zij spreekt niet, volstrekt niet. Hij, ook al geen waterval, weet niet wat te zeggen, kan niets meer zeggen. In deze stilte krijgt elk woord duizend betekenissen.

Sam Drukker reisde voor het boek naar het dorp East Bergholt in het graafschap Suffolk. Hij belandde daardoor in wat Constable-County genoemd, naar de Britse landschapsschilder John Constable die eind achttiende eeuw in de buurt van East Bergholt is geboren. De rode inkttekeningen van Drukker, in 2011 uitgeroepen tot kunstenaar van het jaar, lijken los van het verhaal te staan. Vermoedelijk doordat ze geen mensen laten zien, alleen plekken die je als lezer voor het geestesoog kunt halen. Ze zijn gemaakt met luciferhoutjes, een ongewone techniek die een nogal wild suggestief resultaat oplevert. Een prachtige combinatie van woord en beeld is deze sublieme vertelling.