Gelezen door: André Oyen (3553 boeken)

Citaat: "Weet je nog toen we op de toppen van onze tenen op de rand
Van een berg leek het wel, die keer dat we jubelend, een seconde,
Niet langer, enkele millimeters over de rand leken we, nooit eerder
Dan tijdens die onsterfelijke, die ene ongelofelijke trilling
Die er achteraf gezien misschien niet eens, die ene vlam
Die uit ons opschoot, zeiden we, of die we hadden kunnen zijn, dachten we,
Buiten adem, die seconde die eeuwig leek, dat dansen, dat juichen,
En we de seconde erna al, hoe is het mogelijk dachten we"

Peter Verhelst (1962) is een Vlaams dichter, romancier en regisseur. Hij ontving voor zijn werk verscheidene prestigieuze prijzen, waaronder De Gouden Uil, de Vlaamse Cultuurprijs en de F. Bordewijkprijs voor zijn roman Tongkat (1999). Zijn vorige dichtbundels waren Nieuwe sterrenbeelden (2008, Herman de Coninckprijs en de Jan Campertprijs) en Zoo van het denken (2011). Met het proza van Peter Verhelst heb ik weinig en ik heb me echt door de paar romans (Tongkat en Zwellend fruit) die ik van hem gelezen heb, moeten heen worstelen. Op zijn poëzie ben ik echter smoorverliefd. Persoonlijk vind ik zijn heel eigen taalgebruik beter tot zijn recht komen in gedichten. In Wij totale vlam laat de dichter ons kennen maken met van zonderlige atributen, dieren en mensen. Van maanreizigers, kussende parkieten, naaktkatten, reizende luchtglinsteringen en nog een hele reeks fraaie en minder fraaie dingen meer... terwijl woorden gaan en komen. De richter confronteert de lezer compromisloos met de hardnekkigheid van onze geestelijke en lichamelijke begeertes en andere dierlijke of zijn het toch menselijke instincten. Peter Verhelst schreef een sterke stilistisch en vormelijk behoorlijk gevarieerde bundel. Vrije verzen en prozagedichten wisselen elkaar af. en alles wat tussenin die vormen ligt, af. De dichter vertelt over de verwijdering die geliefden van elkaar kunnen voelen, maar die een enkeling ook evengoed voelt ten opzichte van zichzelf kan voelen. De gedichten waarin Verhelst in de derde persoon schrijft, met name de bundelafdelingen "Wij (1)’ en ‘Wij (2)" kun je lezen én gebruiken als een soort vergrootglazen om scherper het vage, of vervagende mee scherp te stellen.