Eelke van Woensel Kooy op 6 januari 2008:Sinds zo'n 4 jaar ben ik helemaal in de ban van het land Kroatië. Eerst ging het enkel om de mooie kust, alles wat het land toeristisch maakt etc. Maar stilaan begon ik me ook meer te interesseren in de geschiedenis en de Joegoslavische burgeroorlog. Ik zocht boeken die hierover gingen en las
het dagboek van Zlata Filipovic en
Sarajevo. Geen enkel boek ging echter specifiek over Kroatië. Tot ik van
De stille pijn van Luca hoorde. Dit was het boek dat ik zocht...
Ik las bladzijde na bladzijde en werd meegesleurd in de mooie beelden van het land van mijn dromen. Alles was zo echt. Zo puur. Zo Kroatisch. Iedereen die dit boek gelezen heeft, of eender welk boek over deze oorlog, weet wat voor verschrikkelijke dingen er in die tijd zijn gebeurd en in wat voor verschrikkelijke dingen mensen in staat zijn. Het is prachtig in beeld gebracht hoe Luca zich voelde, waar hij door ging en hoe hij het probeerde te verwerken. Met zo'n ervaringen ben je inderdaad niet zoals je leeftijdsgenoten. Maar toch raakte hij er op de een of andere manier doorheen. Het boek is prachtig geschreven en heeft een heel belangrijke boodschap: stop met ruziemaken en vechten want je maakt ieders leven ermee stuk. Ondertussen ben ik zelf bezig ideeën te ontwikkelen om een boek te schrijven over het verscheurde Joegoslavië. Dit boek heeft me alvast een stapje vooruitgezet met een voorbeeld hoe alles perfect verwoord is en in beeld is gebracht.Het bracht die typische Zuid Slavische sfeer naar boven. Die van Kroatië...