Gelezen door: Ka Vee (51 boeken)

Citaat: "Ik sprong van het muurtje, met m'n armen opzij; ik vloog weer en het gegiechel borrelde in me omhoog. Ik begon hardop te lachen. Phil pakte zijn skateboard vast en vroeg aan me : "Wat is er met jou aan de hand ?" Er was heel veel met mij aan de hand. Dit was wat er in me opborrelde: het verlangen dat ze mij zagen wanneer ik niet deed alsof, dat ze zagen dat ik impulsief en niet volmaakt was, maar toch goed genoeg. (Blz. 271)"

De blauwe kamer is uit, en ik moet echt bekomen. Ik ween niet vlug door een boek, maar nu rolden de tranen me soms over de kaken en kon ik even niet verder lezen. Aanvankelijk is het een zeer leesbaar, mooi geschreven verhaal dat rustig voortkabbelt, en je vraagt je af of er nog vaart in komt, maar het is aangenaam vertoeven en je leest rustig door, toch wel benieuwd naar wat nog volgt. Een verraderlijke eerste helft, want opeens word je je bewust van iets dreigends, iets dat onder je huid kruipt, iets zeer intiem en moeilijk mededeelbaar, dat je in een wurggreep neemt en je aan het einde huiverend achterlaat. Grote klasse!

Lezen, echt waar, ik heb zelden zo iets prachtigs en persoonlijks gelezen over een toch wel zeer moeilijk en delicaat onderwerp: depressie, en hoe die tekeer gaat in een gezin. Toen ik het boek dichtklapte heb ik lang naar dat kleine meisje op de cover gekeken, en ik kon niet anders dan haar een tedere zoen geven...